Geen huis, geen familie en geen baan meer. Tony Rico had zijn diepste punt bereikt. Hij zat in zijn auto en dacht: “Nu weet ik het echt niet meer.”

Tony zat in de ziektewet door een bedrijfsongeval. “Ik zag het wel aankomen dat het mis zou gaan, maar in slow motion. En ineens was het al te laat. We moesten door schulden onze woning verlaten. Mijn twee kinderen werden opgevangen in een gastgezin, mijn toenmalige vrouw bij familie en ik had alleen die auto en wat losse spullen.”

Hulp van het cultureel centrum

Tony had geen recht op een uitkering, omdat zijn vrouw werkte. “Ik kon wel alimentatie van haar krijgen, maar dat was lang niet genoeg om van te leven en het was mijn eer te na.” Geen inkomen betekende dat ik geen woning kon krijgen. Tony was een regelmatige bezoeker van een cultureel centrum en toen men daar hoorde van zijn situatie kwam er hulp. Hij kon in het weekend daar wat bijverdienen. Dit alles vond plaats tijdens een landelijke economische crisis, dus er waren nauwelijks banen. “Ik heb nooit behoefte gehad aan een carrière en heb wat dat betreft een bonte CV.”

Een kamer bij Luis

Via via kreeg hij het adres van Colombiaanse Luis, die misschien een kamer over had voor hem om in te wonen. Luis had enkele jaren daarvoor een ongeluk gehad en was blijvend invalide geworden. Tony was welkom, hoewel de maatschappelijk werker van Luis waarschuwde dat hij niet voor vast kon blijven in verband met de uitkering van Luis. Tony stond echter met zijn rug tegen de muur en heeft dit opgelost door regelmatig van postadres te wisselen.

“De rest ging op aan drank”

Het eerste jaar verliep heel zwaar voor Tony. Van het weinig geld dat hij verdiende, betaalde hij mee aan de boodschappen en de rest ging op aan drank. “Ik had periodes van wel tien dagen dat ik alleen dronk, niet at en meer dood dan levend was. Het gaf me een roes, zodat ik nergens aan hoefde te denken.” De maatschappelijk werker van Luis greep in en hielp hem meerdere keren met detox bij hem thuis. Ook zocht Tony hulp bij Brijder Verslavingszorg Zoetermeer. Uiteindelijk werden de periodes tussen het drinken steeds langer. Ondertussen drinkt Tony al een paar jaar niet meer.

Mindfulness en fotografie

“Waar ik veel aan heb gehad, is mindfulness om weer tot mezelf te komen,” vertelt Tony. “Ik ben toen mijn papierwinkel op orde gaan brengen. Ik heb me ingeschreven voor een woning en vond een baan waar ik doordeweeks kon werken. Maar ook veel overwerk in de avonden en in het weekend. Daardoor kon Tony zijn schulden afbetalen en kwam er ruimte om te sparen. “Weet je waar ik heel veel aan gehad heb? Aan fotografie. Ik had vlak voor het mis ging een goede mobiel gekocht waarmee je mooie foto’s kon maken. Ik heb mezelf gedwongen om er steeds op uit te gaan en ging dan foto’s maken van wat ik zag. Langzamerhand zorgde het er ook voor dat mijn eigenwaarde wat werd opgekrikt. Het was een hele goedkope manier om mezelf te vermaken en ik vond het heel leuk. Daarna was ik uren bezig om het uit te zoeken en er een leuk geheel van te maken voor op Facebook.”

Een eigen woning

Na zes jaar kreeg Tony eindelijk weer een eigen woning. Hij heeft het ingericht met uitsluitend gerecyclede spullen. “Ik ben er trots op,” vertelt hij. “Ik heb het overal vandaan gehaald en kreeg er vaak een mooi verhaal bij te horen.” Met Luis heeft hij nog dagelijks contact. “Ik dwing mezelf te gaan wandelen iedere dag anders kom je vast te zitten in een soort van cocon, een troebele kaasstolp. Een gesprekje, hoe klein ook, laat iets in je gebeuren waardoor je op een hoger niveau komt. Maar weet je, ik had deze ellende voor geen goud willen missen. Dat klinkt misschien gek, maar ik ben genezen van hebzucht, om veel geld te willen hebben. Ik ben van relatief rijk naar iemand met schulden gegaan. Hierdoor ben ik veel meer gaan genieten van simpele dingen. Ik heb mijn leven weer op de rit en het gaat goed.“