“De duisternis mag er ook zijn.” Eén van de eerste opmerkelijke zinnen die Rowin van Eijk uitspreekt als hij vertelt hoe groot de rol van eenzaamheid was en is tijdens het opgroeien.

Diagnose autisme en ADHD

Zijn eerste herinnering gaat maar liefst achttien jaar terug toen hij als driejarig jongetje ontdekte dat hij op het gebied van knutselen achterbleef bij zijn klasgenootjes. “Mijn motoriek was minder en ik kreeg toen al het gevoel er niet bij te horen.” In zijn vierde levensjaar kreeg hij de diagnose autisme en ADHD. Dat bevestigde voor hem zijn gevoel dat hij anders was.

Het leven werd óverleven

De behandeling in de jaren daarna waren hard door veel onbegrip. Zijn zelfbeeld was hierdoor beschadigd. Hij verborg zijn autisme zo goed mogelijk en kon daardoor niet zichzelf zijn. Dit resulteerde in een burn-out op veertienjarige leeftijd, waardoor hij in een sociaal isolement terecht kwam. Hij kon letterlijk zijn bed niet meer uitkomen en was nergens meer toe in staat. “Ik kon me niet meer bewegen, niet naar school, niet naar sportclubs en alle vriendschappen die ik had, raakte ik kwijt. Het leven werd óverleven. Ik voelde me onwaardig en durfde niemand meer in de ogen te kijken, ook mijn ouders niet. Achteraf denk ik dat de harde aanpak op de basisschool en bij de hulpverlening, waarbij voortdurend de grenzen werden overschreden van mijn kunnen, al die tijd een hele negatieve invloed heeft gehad.” De burn-out gaf Rowin het gevoel dat hij tegen de hele wereld op moest boksen. “Is dit wat het leven is, dacht ik toen. En zo ben ik maanden blijven liggen totdat mijn overlevingsgevoel tevoorschijn kwam en ik besloot nog één keer alles te geven wat ik had.”

Corona

Rowin vond met hulp de kracht om weer de deur uit te gaan. Hij begon met kleine stukjes wandelen, maar dat werd steeds langer. “Het sloeg om naar het extreme en ik liep uiteindelijk wel vijf of zes uur per dag. Dan kwam ik thuis en was ik zo moe, dat mijn lichaam fel protesteerde. Ik lag dan op bed met enorme hoofdpijn. Hierdoor kon ik mijn emoties blijven onderdrukken. Maar ik werd steeds sterker en uiteindelijk bereikte ik het punt dat alles eruit kwam in huilbuien, een paar maanden lang. Toen was ik eindelijk zover dat ik het gevoel had mijn leven weer te kunnen oppakken en naar school te gaan. En toen kwam corona en stond het leven weer stil.”

Het begin van iets moois

Toch was dit het begin van het beter worden. Rowin ging opnieuw naar de huiswerkbegeleiding om door te gaan met zijn opleiding. Het begon met een uur per dag, maar dat is inmiddels uitgebreid naar drie. In vier jaar tijd heeft hij via staatsexamens zijn VMBO gehaald. Dat was anderhalf jaar na de periode waarin alle emoties los kwamen.  “Men vond mij wel geschikt voor een sociale ambachtsplaats, maar daar had ik zelf echt geen trek in. Ik wil vooruit komen in dit leven en wil de hulpverlening in. Daarom steek ik al mijn energie in het halen van mijn diploma van het MBO. Toen ik hieraan begon, wist ik niet of ik het aankon, maar het gaat goed. Het was een kwestie van alles of niets. Helaas is dat niet genoeg voor de psychiatrie, dus daarna wil ik HBO gaan doen.”

Weer tussen de mensen

Voor Rowin is het naar school gaan en een opleiding volgen de mogelijkheid om weer tussen de mensen te verkeren. “Het is voor mij heel helpend geweest om samen te werken met collega’s en tijdens mijn stage mensen te begeleiden. Het geeft me veel voldoening.”

“Ook met anderen om me heen kan ik me eenzaam voelen”

Door de jarenlange isolatie heeft Rowin zich anders ontwikkeld dan leeftijdsgenoten. “Ik gedraag me anders en daardoor vinden ze het moeilijk om met me om te gaan. Ik ben namelijk heel serieus en gericht op prestatie om zo mijn doelen te behalen. Dat kost me zoveel energie, dat ik niets meer over heb naast het studeren. Omdat ik anders ben, kan ik me ook met anderen om me heen eenzaam voelen. Ik zou heel graag contact met iemand willen die ik spontaan zou kunnen bellen. Iemand die me accepteert zoals ik ben. Eén zou al voldoende zijn. Ik heb behoefte aan fysiek contact, maar dat lukt nu nog niet. Ik vind het door mijn ervaringen eng om mensen te vertrouwen en een connectie te voelen.”

De duistere kant van eenzaamheid

Rowin heeft enorme kracht kunnen putten uit het zich verdiepen in filosofie, stoïcisme en cynisme. “Zware therapie heeft me geleerd weer van mezelf te gaan houden. Cynisme leert me van dag tot dag te leven en minder geven om wat anderen van mij denken. Ik voel me niet altijd welkom in deze maatschappij. Mensen haken snel af door mijn beperkingen. Het stoïcisme leert me berusting te vinden dat dingen nu eenmaal zijn zoals ze zijn. Het heeft me geholpen om perspectief aan mezelf te geven en dingen op een andere manier te bekijken. Daarom is het ook belangrijk de duistere kant te belichten van eenzaamheid. Het is oké om af en toe in de duisternis rond te dwalen, als je maar onthoudt dat er ook licht is.”

Grote stap in strijd tegen eenzaamheid

De zelfacceptatie was een grote stap in de strijd tegen eenzaamheid. Rowin vertelt dat het op en neer gaat en dat de eenzaamheid soms voor een korte periode helemaal weg is. “Ik heb het kind in mij beloofd dat ik zal blijven strijden, tot de dood mij scheidt. Hoe groot de obstakels ook zijn, hoe rot ik me ook voel, de volgende dag komt er weer een nieuwe kans en dan probeer ik het gewoon weer.”