Marlies Janssen zet zich, naast haar werkzaamheden bij De Zonnebloem, op verschillende manieren in voor anderen. Daarbij gebruikt ze haar oren en ogen goed om eenzaamheid te signaleren. “Er is veel eenzaamheid in Zoetermeer. Meer dan wij denken en vooral bij mensen die alleen wonen. Maar ja, ik kan niet alléen de wereld redden.” Marlies ziet bij verschillende mensen eenzaamheid en daarmee ook grote uitdagingen om al deze mensen te helpen.  

Omkijken naar de ander 
“Toen mijn buurvrouw alleen kwam te staan, hebben we haar direct gezegd dat als er iets is, ze ons maar een seintje hoeft te geven en we zijn er. Ze is al op leeftijd, dus we houden het een beetje in de gaten. Ik heb gemerkt dat haar kinderen haar regelmatig bezoeken, dus dat is fijn en een geruststelling.” Het viel haar op dat iemand anders bij haar in de straat zich afzonderde van iedereen en zelden de deur uit ging. Ze zocht contact, maakte af en toe een praatje en nam hem mee naar het theater toen ze een kaartje over had. “Dat was best een beetje lastig, want hoewel hij meeging, stelde hij zich niet echt open en wist zich geen houding te geven. Het is bij die ene keer gebleven.” 

Initiatief 
Voor Marlies is dat ook een grote uitdaging; veel mensen nemen niet zelf het initiatief om contact te zoeken of een evenement te bezoeken. Vanuit haar werkzaamheden bij De Zonnebloem merkt ze dat vaak dezelfde mensen reageren op uitnodigingen voor gezellige middagen of uitstapjes. Flyers over bezigheden in de buurt lijken nauwelijks resultaat te geven.  

Soms wordt Marlies wel gebeld door mensen die zich erg eenzaam voelen. “Ik praat dan met ze en vraag hoe vaak ze bezoek krijgen. Dit is meestal bitter weinig. De eenzaamheid slaat vooral toe wanneer mensen iets niet zelf meer kunnen doen. Dan hebben ze niemand om iets te vragen.” Marlies stelt dan voor om aan buren te vragen om bijvoorbeeld een boodschap te doen. “Ik merk dat mensen het lastig vinden om die stap te doen. Ze vragen ook wel aan mij of ik het wil doen, maar ik ken zoveel mensen die hulp nodig hebben, dat ik daar niet aan kan beginnen”, zegt ze spijtig. 

Uitjes in Zoetermeer 
Marlies probeert daardoor het initiatief bij de mensen zelf te leggen, maar wel steun te bieden. “Ik informeer wat men leuk vindt om te doen en bezorg ze dan een overzichtje met bezigheden in de wijk. In Zoetermeer wordt heel veel gedaan voor alleenstaanden en vooral voor ouderen.” Het valt haar wel op dat het meer vrouwen zijn dan mannen. “Misschien dat mannen nog meer teruggetrokken zijn.”  

Marlies kijkt wat en wie er op haar pad komt. Ze speelt in verschillende kaartclubs en zet daar haar sociale voelsprieten ook wel eens uit. “Als ik daar iets signaleer, ga ik tijdens de pauze een praatje maken. Iedereen vindt het fijn als hij of zij een verhaal kwijt kan. Ik reik ook andere bezigheden aan die georganiseerd worden.” Als reactie op het aangeven van die andere mogelijkheden, krijgt ze vaak te horen dat men daar niet aan gedacht heeft of dat de stap ernaartoe te groot is. 

Steun door kerken 
“De kerken doen hier ook veel om te helpen waar het hard nodig is. Een tijd terug was er een dame die moest verhuizen, maar er was geen geld. Ze overwoog daarom om toch in de eengezinswoning waar ze woonde te blijven en niet naar de gelijkvloerse flat te verhuizen, ondanks haar moeilijke lopen en gebruik van scootmobiel. Ze had niemand om haar te helpen.” Marlies is op internet gaan zoeken wat voor hulp er in Zoetermeer werd geboden en kwam in contact met een organisatie die haar verwees naar vrijwilligers van een kerk. Een groep vrijwilligers heeft de vrouw helpen verhuizen. “Ze wist zich geen raad, omdat ze geen idee had bij wie ze kon aankloppen voor hulp.” Marlies hoort regelmatig dit soort verhalen.  

De stap naar buiten is belangrijk 
“Door dingen te gaan ondernemen, ontmoet je nieuwe mensen. Maar sommigen maken nu eenmaal moeilijk contact. Als je alleen maar thuis zit en je laat je niet zien, dan kunnen hooguit hulpverleners die aan de deur komen dit signaleren en doorgeven aan instanties die dan iemand bezoeken.” Marlies geeft aan dat een computer vertier kan geven door er bijvoorbeeld spelletjes op te doen of te lezen. “Dit brengt uitkomst voor velen, maar niet voor mensen op hogere leeftijd die hier niet mee kunnen omgaan.” 

“Ik vind het leuk om met mensen te praten en hun verhalen aan te horen. Je kunt hooguit een handreiking doen, want je kunt mensen niet veranderen. Het is jammer dat we in deze tijd zo langs elkaar heen leven, waardoor eenzaamheid zo’n groot probleem is.”