Marije Arnouts (Senior Programmaregisseur) is onderdeel van het team van Wijck en vertelt over een betekenisvolle ontmoeting tijdens een van de workshops Zing & Schilder. Wijck is een samenwerkingsplatform waarin wijkbewoners, het sociaal domein en de culturele sector van Zoetermeer worden verbonden. Het team van Wijck organiseert samen met kunstenaars kunstzinnige activiteiten die dichtbij in de wijk plaatsvinden.

Een betekenisvolle ontmoeting met Vera

Met onze activiteiten creëren we betekenisvolle ontmoetingen, waarbij mensen kunnen ervaren wat de kracht van kunst en cultuur is. Kunst kan zorgen voor meer verbinding met jezelf en de ander, het brengt verwondering en zingeving. Dat is ook wat we terugzagen in de workshops Zing & Schilder die we organiseerden in de zomer om zomereenzaamheid te verminderen.

Op de locatie van inZet-Palet Welzijn in Rokkeveen ontmoette ik tijdens de eerste workshop Vera van 91. Ik zat naast haar. Tijdens de introductie door beeldend kunstenaar Sandra werd ze onrustig. Toen ik haar vroeg of ze oké was, gaf ze aan dat ze weg wilde. Ik probeerde haar gerust te stellen en vroeg haar wat maakte dat ze niet wilde blijven. Ze vertelde dat ze sinds haar man was overleden, haar huis niet meer uit was gegaan. Behalve voor een boodschap. Ze had zich niet aangemeld, maar was langs de locatie gelopen en had een poster zien hangen die haar aansprak. Op gevoel was ze naar binnen gelopen en had ze gevraagd of ze mee kon doen. En nu zat ze hier en was het toch ineens allemaal wel erg overweldigend.

Emoties
We raakten, al fluisterend, in gesprek. Ergens in dat gesprek vroeg ik haar of het mogelijk was om alleen deze workshop te blijven (het was een serie van drie workshops). Dat ze zelf een keus had in welk gevoel zou winnen, en dat ik naast haar zou blijven zitten. Ze wilde het proberen. Terwijl de anderen zongen, zat Vera stil te luisteren. Toen kwam het moment om het penseel vast te pakken en iets op papier te zetten. En weer blokkeerde ze. Samen zetten we haar eerste penseelstreek met verf op het grote witte papier. En toen kwamen de tranen. Pas later vertelde ze me dat wat er loskwam ging over het gemis van haar man, maar ook over het verlies van haar zoon jaren geleden. Over het alleen zijn, over een moeilijke jeugd, over niet meer weten waarom je er zelf eigenlijk nog bent. Schilderen bezit een bijzondere kracht om emoties over te brengen die vaak moeilijk in woorden uit te drukken zijn. Dat bleek maar weer.

Uiteindelijk bleef Vera. Ze schilderde haar eigen pad, verlicht door sterren, als het altijd schijnende licht van mensen en dingen die er niet meer zijn. Ze leek aan het eind van de workshop zelf ook lichter te zijn geworden. Ik durfde haar te vragen of we de afspraak konden maken of ze ook de volgende keer weer zou komen. Ze schudde mijn hand en zei “Ja”. En zo kwam Vera naar alle drie workshops en ik bleef naast haar zitten. Ze begon haar verhaal te delen met de andere deelnemers en zong mee. Ze liet haar stem weer horen. Vera maakte daarna voor mij een klein kunstwerkje op een schilderezeltje, over de impact die onze ontmoeting voor haar had gehad. Ze was zo geïnspireerd geraakt dat ze ook thuis weer was begonnen met creëren. Zoals ze het zelf zo mooi noemde. De tafel in de keuken waar haar man altijd zat en ze niets aan durfde te veranderen, werd haar teken- en schilderplek. De kleurboeken- en materialen waren niet aan te slepen. Zoals ze zelf zei: haar leven had weer een beetje kleur gekregen.

Een eerbetoon aan Vera
Ik ben Vera nog af en toe blijven bezoeken, we dronken samen koffie en keken naar haar kunstwerken. Ze vertelde me over haar leven en ik deelde over het mijne. Helaas werd Vera afgelopen jaar zelf ook een ster. Ik koester onze ontmoetingen en haar verhaal blijft voor mij een drijfveer in mijn werk. Vandaar dat ik het wilde delen, als een eerbetoon aan haar. En om anderen te inspireren dingen toch te doen die misschien moeilijk zijn. En om te blijven creëren.

Marije Arnouts,

marije@wijck-zoetermeer.nl

www.wijck-zoetermeer.nl